در وسط چهار ضلع مسجد گوهرشاد، ايوان‌های چهارگانه‌ای وجود دارد. بزرگ‌ترين ايوان، ايوان جنوبی و قبله و محراب مسجد است كه بر فراز آن گنبد و گلدسته‌ها قرار گرفته است و به نام ايوان مقصوره معروف است. ارتفاع ايوان مقصوره بيش از 42 متر می‌باشد. در اين ايوان، منبر بزرگ و قديمی قرار دارد كه از قدمت و نفاست حائز اهميت می‌باشد اين منبر نفيس از چوب گردو و گلابی با شيوه منبت كاری بدون به كار رفتن ميخ و يا هر فلز ديگر ساخته شده است. منبر فوق چهارده پله دارد و در ميان مردم به منبر صاحب الزمان معروف است. سازنده آن از ذكر نام خود خودداری كرده و حتی تاريخ ساخت آن را نيز بيان نكرده و اما به نظر كارشناسان زمان ساخت آن به 300 سال قبل برمی‌گردد، اين ايوان در عصر حكومت فتحعلی شاه قاجار و به در دايرة المعارف بناهای تاريخي ايران آمده که سازنده اين اثر، استاد محمد نجار خراسانی منبت كار عصر قاجاريه می‌باشد. زیبایی، قدمت و نفیس بودن منبر معروف به «منبر صاحب الزمان (عج)» به کنار، چیزی که این روزها نظر هنرمندان را به خود جلب کرده این است که چطور در ساختن چنین منبر با شکوهی حتی از یک تکه آهن یا میخ استفاده نشده است.

این اثر همواره به عنوان یکی از شاهکارهای صنعت نجاری یاد می شود. منبر صاحب الزمان(عج) 7/5 متر طول دارد و تعداد پله های آن 14عدد است. هر یک از قسمت های منبر هم به شکل مشبک و منبت کاری شده است. در پیشانی سه در عرشه عبارت «الخطبه و عیدالمومنین» به شکل منبت کاری شده به چشم می خورد. منبر همچنان سالم و استوار است و به دقت از آن نگهداری می شود تا به حال دو مرتبه در سال های 1320و 1325 شمسی تعمیرهایی روی آن انجام شده که بار آخر استاد گلپایگانی پنج سال از عمرشان را صرف بهبود تخریب های جزئی آن کردند.